Czarnik Zbigniew, Maciejko Wojciech, Zaborniak Paweł, Ustawa o ewidencji ludności. Komentarz
Ustawa o ewidencji ludności. Komentarz
Wstęp
Ustawa z 24 września 2010 r. o ewidencji ludności jest kolejną, po ustawie z 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych, regulacją ograniczającą konstytucyjną wolność poruszania się po terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz wolność wyboru miejsca zamieszkania. Określa w pierwszej kolejności sposób prowadzenia - poprzez stosowne rejestry publiczne - ewidencji osób fizycznych w celu urealnienia wiedzy państwa o liczbie tych osób oraz umożliwienia ich zlokalizowania, jeżeli przepisy prawa będą wymagały nałożenia na te osoby obowiązków przez właściwe władze.
Podstawowym instrumentem administracyjnej identyfikacji osoby uczyniono numer PESEL, który za pomocą systemu PESEL umożliwia organom władzy publicznej odnalezienie osoby oraz ustalenie jej podstawowych danych, w tym w szczególności ze sfery stanu cywilnego i miejsca pobytu. Elementarnym obowiązkiem publicznoprawnym w zakresie ewidencji ludności pozostawiono obowiązek meldunkowy, który zachowano do 31 grudnia 2013 r. Znosząc z dniem 1 stycznia 2014 r. obowiązek meldunkowy, postanowiono zrównać znaczeniowo zameldowanie na pobyt stały lub czasowy z miejscem zamieszkania w rozumieniu art. 25 Kodeksu cywilnego.
Nakaz gromadzenia danych osób fizycznych w rejestrach publicznych, a zwłaszcza w rejestrze PESEL, zrodził konieczność unormowania trybu udostępniania danych dotyczących tych osób. Z tych względów znaczną część regulacji poświęcono zakresowi podmiotowemu oraz kryterium udostępniania tego rodzaju danych.
1.
Ustawa z 24 września 2010 r. o ewidencji ludności (Dz. U. Nr 217, poz. 1427 ze zm.) początkowo miała wejść w życie z dniem 1 sierpnia 2011 r., termin ten jednak odroczono, wyznaczając datę 1 stycznia 2013 r.
2.
Ustawa o ewidencji ludności została wyposażona w przepisy ogólne, na które składa się pięć artykułów. Ten katalog regulacji wypełniają: zakres przedmiotowy ustawy (art. 1), definicja legalna ewidencji ludności (art. 2), określenie formy prowadzenia ewidencji ludności (art. 3), ustalenie właściwości rzeczowej organów w sprawach ewidencji ludności i charakteru zadań z tego zakresu (art. 4 i 5).
W myśl art. 1 pkt 1 u.e.l. jednym z przedmiotów regulacji tej ustawy są zasady i sposób prowadzenia ewidencji ludności w RP. Należy wskazać, że skoro spośród zagadnień składających się na szeroko pojmowaną problematykę prowadzenia ewidencji ludności wyodrębniono „zasady prowadzenia ewidencji ludności”, to oznacza to, że normy określające założenia dotyczące prowadzenia ewidencji o...
Pełna treść dostępna po zalogowaniu do LEX