Rycak Magdalena, Ustawa o czasie pracy kierowców. Komentarz
Ustawa o czasie pracy kierowców. Komentarz
Źródła regulacji
Od 1 maja 2004 r. czas pracy kierowców zatrudnionych na podstawie stosunku pracy regulują przepisy ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (Dz. U. Nr 92, poz. 879). Ustawa ta została wprowadzona w związku z koniecznością wdrożenia dyrektywy 2002/15/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 2002 r. w sprawie organizacji czasu pracy osób wykonujących czynności w trasie w zakresie transportu drogowego (OJ L 080, 23/03/2002 P. 0035-0039), zwanej dalej dyrektywą 2002/15/WE i równoczesnego wyłączenia z przepisów ustawy postanowień wynikających z rozporządzenia nr 3820/85/EWG z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie ujednolicenia niektórych ustaw socjalnych odnoszących się do transportu drogowego (Dz. Urz. WE L 370 z 31 grudnia 1985 r.), które 1 maja 2004 r., czyli z dniem uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej, stało się samoistnie obowiązującym aktem prawnym.
11 kwietnia weszło w życie rozporządzenie 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego (Dz. Urz. UE z 11 kwietnia 2006 r. L 102/1), które zastąpiło rozporządzenie nr 3820/85/EWG z dnia 20 grudnia 1985 r. oraz zmieniło rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98. Przy tworzeniu rozporządzenia (WE) nr 561/2006 legislatorom unijnym przyświecała generalna zasada zwiększania ochrony socjalnej kierowców wykonujących przewozy drogowe, tak aby eliminować przyczyny ich niewyspania, zmęczenia i przepracowania. Badania dowodzą, że w tych okolicznościach najczęściej dochodzi do wypadków, które w transporcie drogowym siłą rzeczy są często wyjątkowo ciężkie i tragiczne w skutkach.
19 czerwca 2007 r. weszły w życie przepisy ustawy z dnia 26 kwietnia 2007 r. zmieniające ustawę o czasie pracy kierowców z dnia 16 kwietnia 2004 r. (Dz. U. Nr 99, poz. 661). Ustawa nowelizująca ustawę o czasie pracy kierowców przede wszystkim uregulowała sytuację prawną nieetatowych kierowców miejskich autobusów i tramwajów. Poświęcono im odrębny rozdział 4a. Przedsiębiorstwa zatrudniające motorniczych tramwajów miały czas na wprowadzenie nowych zasad ustalania i rozliczania ich czasu pracy do 2009 r.
Omawiana ustawa obejmuje swoimi regulacjami przede wszystkim kierowców zatrudnionych na podstawie stosunku pracy.
Przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Zatrudnienie w wyżej określonych warunkach jest zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy (art. 22 § 1 i 11 k.p.).
Pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę (art. 2 k.p.). O uznaniu kierowcy za pracownika decyduje więc samo pozostawanie w stosunku pracy, bez względu na sposób jego powstania, rodzaj pełnionej pracy oraz trwałość tej więzi.
Pracownikiem może być osoba, która ukończyła 18 lat. Na warunkach określonych w dziale dziewiątym kodeksu pracy pracownikiem może...
Pełna treść dostępna po zalogowaniu do LEX