Adamski Jakub, Urban Krzysztof, Warmińska-Friberg Ewa, Refundacja leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych. Komentarz

Komentarze
Opublikowano: LEX 2014
Stan prawny: 18 grudnia 2013 r.
Autorzy komentarza:

Refundacja leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych. Komentarz

Autorzy fragmentu:

WPROWADZENIE

Celem całego systemu ochrony zdrowia jest pacjent, system ten ma więc przewidywać rzeczywistą gwarancję dostępności do każdego niezbędnego rodzaju świadczeń zdrowotnych, których immanentną cechą są produkty refundowane, w tym leki. Taki sam cel ma system refundacji, który ma stanowić zespół spójnych mechanizmów ukierunkowany na finalnego odbiorcę leku. Warunkiem koniecznym osiągnięcia takiego celu jest stworzenie systemu, w którym pogodzone są interesy przemysłu farmaceutycznego, przedsiębiorców prowadzących apteki oraz interesów pacjentów. Dodatkowym warunkiem sprawnego funkcjonowania systemu, który ma zagwarantować pacjentowi dostęp do bezpiecznej i niezbędnej dla niego terapii, jest współdziałanie przedstawicieli dwóch grup zawodowych: lekarzy i farmaceutów.

Ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o refundacji leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych (Dz. U. Nr 122, poz. 696 z późn. zm.) w celu realizacji powyższych postulatów przewidziała w drodze implementacji dyrektywy Rady 89/105/EWG dotyczącej przejrzystości środków regulujących ustalanie cen na produkty lecznicze przeznaczone do użytku przez człowieka oraz włączenia ich w zakres krajowego systemu ubezpieczeń zdrowotnych (Dz. Urz. WE L 40 z 11.02.1989, s. 8; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 5, t. 1, s. 345), podzieloną na kilka etapów ścieżkę decyzyjną, głównego architekta tego systemu - ministra właściwego do spraw zdrowia, który decyzję tę podejmuje na podstawie zdefiniowanych w ustawie kryteriów, korzystając z rekomendacji AOTM oraz Komisji Ekonomicznej. Dzięki ustawie zrobiono wielki krok w kierunku standaryzacji preskrypcji lekarskiej poprzez stworzenie wskazań refundacyjnych, które mają na celu zapewnienie, że lek trafi do najbardziej potrzebującej go populacji pacjentów. Jednocześnie ustawodawca położył nacisk na stosunki kontraktowe, wprowadzając umowę na realizację recept zawieraną z posiadaczem zezwolenia na prowadzenie apteki oraz umowę upoważniającą do wystawiania recept na produkty refundowane zawieraną przez lekarzy.

Ustawa stworzyła też zasady zarządzania środkami publicznymi przez publicznego płatnika świadczeń opieki zdrowotnej, stwarzając warunki do możliwie najbardziej celowego wydatkowania środków wyodrębnionych w ramach budżetu na refundację, co było absolutnie niezbędne z uwagi na obiektywnie niski jego poziom. Ustawa stworzyła plastyczny system, dający możliwość dynamicznych zmian wykazów produktów refundowanych, co pozwala na permanentne otwieranie systemu refundacji na kolejne obszary zapotrzebowania zdrowotnego.

Autorzy przybliżyli zasady funkcjonowania powyższych mechanizmów składających się na system refundacji w Polsce, wskazali interakcje pomiędzy tymi mechanizmami, zdefiniowali walory przyjętych rozwiązań oraz wskazali przyczyny utrudniające ich efektywne funkcjonowanie.

Zdaniem autorów, wskazany powyżej cel - zapewnienie zaspokojenia potrzeb pacjenta - po 2 latach funkcjonowania ustawy z pewnością nie został jeszcze w pełni osiągnięty, jednakże ustawa refundacyjna wykreowała fundamenty, które dają podstawę do dalszego kształtowania tego systemu w taki sposób, aby dostępność bezpiecznej i skutecznej farmakoterapii była zapewniona jak najszerszej populacji pacjentów, w ramach możliwości zasobu budżetu przeznaczonego na refundację.

Autorzy fragmentu:
Art. 1art(1)Zakres przedmiotowy ustawy

1.Uwagi wstępne

Celem wprowadzenia ustawy było takie przekształcenie systemu refundacji, by w ramach dostępnych publicznych środków finansowych odpowiadał w możliwie najwyższym stopniu aktualnemu zapotrzebowaniu społecznemu w zakresie zaopatrzenia w leki, środki spożywcze specjalnego przeznaczenia żywieniowego i wyroby medyczne, w sposób jednoznaczny regulował relacje pomiędzy podmiotami gospodarczymi tworzącymi rynek krajowy w tym zakresie i jednocześnie całkowicie odpowiadał wymogom dyrektywy Rady 89/105/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. dotyczącej przejrzystości środków regulujących ustalanie cen na produkty lecznicze przeznaczone do użytku przez człowieka oraz włączenia ich w zakres krajowego systemu ubezpieczeń zdrowotnych (Dz. Urz. WE L 40 z 11.02.1989, s. 8; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 5, t. 1, s. 345). Realizacja wyżej wymienionych założeń została ujęta w ośmiu obszarach wskazanych w art. 1.

2.Podejmowanie decyzji refundacyjnej

W celu zapewnienia efektywności i przejrzystości...

Pełna treść dostępna po zalogowaniu do LEX