Pogoński Mariusz, Przesyłanie faktur w formie elektronicznej, zasady ich przechowywania oraz tryb udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej. Komentarz

Już od momentu akcesji Polski do Unii Europejskiej z formalnego punktu widzenia możliwe było stosowanie faktur elektronicznych (przewidywały to przepisy ówcześnie obowiązującej dyrektywy w sprawie podatku VAT). Jednak dopiero od 2005 r. polskie przepisy wprost przewidują, że – w drodze wyjątku – obok faktur w tradycyjnej formie możliwe jest stosowanie faktur elektronicznych. Regulujące to zagadnienie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur (Dz. U. Nr 133, poz. 1119) obowiązywało przez niemal 5 lat, aż do końca 2010 r. Z dniem 1 stycznia 2011 r. zostało ono zastąpione nowym rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2010 r. w sprawie przesyłania faktur w formie elektronicznej, zasad ich przechowywania oraz trybu udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej (Dz. U. Nr 249, poz. 1661). Komentowane rozporządzenie zastępuje poprzednio obowiązujące rozporządzenie o fakturach elektronicznych z dnia 17 grudnia 2010 r., jednocześnie liberalizując niektóre szczegółowe postanowienia obowiązujące dotychczas. Zmian merytorycznych w stosunku do poprzednio obowiązującego rozprowadzenia jest stosunkowo niewiele, ale mimo to wydane zostało nowe rozporządzenie, a nie znowelizowane dotychczas obowiązujące. Przyczyną, dla której uchwalone zostało nowe rozporządzenie jest utrata mocy obowiązującej poprzedniego rozporządzenia. Wynika to z tego, że rozporządzenie o fakturach elektronicznych z dnia 17 grudnia 2010 r. zostało wydane m.in. na podstawie art. 106 ust. 11 ustawy w brzmieniu obowiązującym przed zmianą wprowadzoną ustawą z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy – Prawo o miarach (Dz. U. Nr 64, poz. 332). Powyższa ustawa nowelizująca utrzymała czasowo w mocy rozporządzenia wydane na podstawie powyższego art. 106 ustawy, ale tylko do dnia wejścia w życie nowych przepisów wykonawczych. W konsekwencji rozporządzenie z dnia 17 grudnia 2010 r. nie mogło być nowelizowane, gdyż ustawa zmieniająca z dnia 18 marca 2011 r. nie wprowadziła takiej możliwości. Zatem zmian do materii uregulowanej rozporządzeniem z dnia 17 grudnia 2010 r. wymagało wydanie nowego rozporządzenia przez Ministra Finansów.

Kluczowym zagadnieniem związanym z fakturami elektronicznymi w ostatnich latach było dostosowanie wymogów o funkcjonowaniu faktur elektronicznych do przepisów dyrektywy 2006/112/WE. Zadość tym wymogom w dużej mierze czyniło już rozporządzenie o fakturach elektronicznych z dnia 17 grudnia 2010 r. Rozporządzeniem tym znacznie zliberalizowano podejście do faktur elektronicznych, czyniąc z nich dokumenty równorzędne i równoprawne fakturom tradycyjnym. Właśnie to rozporządzenie (a nie komentowane rozporządzenie z dnia 20 grudnia 2012 r) wprowadziło zatem istotnie rewolucyjne zmiany do polskiego porządku prawnego. Zwrócić przy tym należy uwagę, że terminem na dostosowanie przez państwa członkowskie przepisów wewnętrznych dotyczących faktur elektronicznych, uregulowanych w dyrektywie, jest dzień 31 grudnia 2012 r. Mimo to Minister Finansów zdecydował się na odpowiednią modyfikację przepisów już od dnia 1 stycznia 2011 r.

Komentowane rozporządzenie z dnia 20 grudnia 2012 r. nie wprowadza istotnych modyfikacji, a jedynie w większości doprecyzowuje i tak dość liberalne przepisy obowiązujące dotychczas.

Warszawa, kwiecień 2013 r.