Czech Tomasz, Księgi wieczyste i hipoteka. Komentarz. Tom I. Księgi wieczyste, wyd. II
Księgi wieczyste i hipoteka. Komentarz. Tom I. Księgi wieczyste, wyd. II
Wprowadzenie
Księgi wieczyste to fundament bezpiecznego obrotu nieruchomościami. Hipoteka zaś jest najpowszechniej stosowanym w Polsce zabezpieczeniem rzeczowym na nieruchomości oraz niektórych prawach jej dotyczących.
Księgi wieczyste i hipoteka tworzą filary polskiego prawa rzeczowego. Są one wynikiem długotrwałej ewolucji, a ich kształt normatywny podlega stałym zmianom. Obecnie uregulowano je przede wszystkim w przepisach ustawy z 6.07.1982 r. o księgach wieczystych i hipotece. Ze względu na znaczenie dla obrotu nieruchomościami przepisy te wymagają pogłębionej analizy, w ramach której należy uwzględnić bogate orzecznictwo Sądu Najwyższego oraz sądów niższych instancji, dorobek doktryny prawa cywilnego oraz funkcje poszczególnych instytucji prawnych, aby w rezultacie ustalić prawidłową wykładnię omawianych przepisów. Przeprowadzenie takiej analizy jest podstawowym celem niniejszego komentarza. Zmierzając do ułatwienia Czytelnikom lektury i zrozumienia analizowanych zagadnień, w książce zamieszczono liczne, przystępne przykłady, które obrazują stosowanie komentowanych przepisów w praktyce.
I.Wprowadzenie do przepisów ustawy o księgach wieczystych i hipotece
1.
Ustawa o księgach wieczystych i hipotece pochodzi z 1982 r., w związku z czym jej struktura odzwierciedla założenia ideologiczne przyjęte w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. W myśl tych założeń tradycyjne instytucje prywatnoprawne związane z obrotem nieruchomościami były przeżytkiem systemu kapitalistycznego i powinny być rugowane na margines regulacji prawnych. Nie zasługiwały na uwzględnienie w Kodeksie cywilnym – wiodącym akcie prawnym w dziedzinie prawa prywatnego (por. np. S. Breyer, Księgi..., s. 27 i n.; A. Stelmachowski, W kwestii..., s. 229 i n.; A. Szpunar, Nowa..., s. 3; J. Wasilkowski, Zagadnienie..., s. 587).
Mimo że powołane instytucje przeżywają renesans od początku lat 90. XX w., dotychczas polski ustawodawca nie zdecydował się na systemową reformę i przeniesienie tych instytucji do Kodeksu cywilnego (por. E. Gniewek, Miejsce..., s. 131 i n.; K. Zaradkiewicz, Księga..., s. 201 i n.).
2.
Opierając się na wspomnianych założeniach z czasów...
Pełna treść dostępna po zalogowaniu do LEX