Gniewek Edward, Kodeks cywilny. Księga druga. Własność i inne prawa rzeczowe. Komentarz

1. Naczelnym prawem rzeczowym jest niewątpliwie prawo własności. Ze swej istoty (i nazwy) jest prawem na rzeczy własnej. Z tej przyczyny obejmuje zasadniczo „pełnię władzy” właściciela nad jego rzeczą. Wszakże dalsze prawa rzeczowe są już prawami na rzeczy cudzej, stanowią formy pochodne od prawa własności. Obejmują więc swą treścią węższy, oznaczony krąg uprawnień wskazanych osób trzecich wobec danej rzeczy. Równocześnie ograniczają w tym zakresie cudze prawo własności.

2. W obowiązującym de lege lata polskim systemie prawnym w podstawowym zarysie treść prawa własności uregulowano normą art. 140 k.c. Wskazany przepis obowiązuje niezmiennie od czasu wejścia w życie Kodeksu cywilnego. Chociaż po drodze następowały (poczynając od 1989 r.) systematyczne zmiany ustawodawstwa, związane z pożądanymi przeobrażeniami stosunków własnościowych (zob. M. Bednarek, Przemiany własności w Polsce. Podstawowe koncepcje i konstrukcje normatywne,Warszawa 1994, s. 70 i n.), to wszakże tutaj...