Gudowski Jacek (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Księga trzecia. Zobowiązania

Komentarze
Opublikowano: LexisNexis 2013
Stan prawny: 15 października 2013 r.
Autorzy komentarza:

Kodeks cywilny. Komentarz. Księga trzecia. Zobowiązania

Autor fragmentu:

Przedmowa

Współczesne prawo - nadmiernie rozbudowane, skomplikowane, dalekie od doskonałości, osadzone w licznych, stale zmieniających się kontekstach - nie istnieje i nie funkcjonuje bez komentarzy. Ich rola wzrasta; stają się nieodłącznym towarzyszem tekstu normatywnego, pozwalającym na jego zrozumienie i objaśnienie. Dotyczy to także aktów prawa prywatnego, w tym jego ostoi - Kodeksu cywilnego, ustawy, która choć obowiązuje już prawie pięćdziesiąt lat i ma ogromne zaplecze dogmatyczne i doktrynalne, jest wciąż nowelizowana, nabiera nowych odniesień i wymaga nieustannej dynamicznej interpretacji.

Komentarza potrzebują wszyscy, zarówno prawnicy - wybitni specjaliści i znawcy przedmiotu oraz zawodowcy uprawiający szeroką praktykę prawniczą w różnych dziedzinach - jak i amatorzy, osoby stykające się z prawem od czasu do czasu, oczekujący wytłumaczenia kwestii interesujących ich w związku z doraźną potrzebą życiową lub zawodową. Komentarz musi więc przede wszystkim być przewodnikiem po tekście, objaśniać poszczególne przepisy i normowane nimi instytucje prawne, wskazywać źródła, rozwijać poszczególne wątki i umożliwiać ich kojarzenie, a także dostarczać wiedzy uzupełniającej, oferowanej przez doktrynę oraz orzecznictwo. Najczęściej jednak użytkownicy komentarza poszukują rozwiązania konkretnego problemu, na który natrafili w praktyce; chcą uzyskać jego jurydyczny opis, zrozumieć wszystkie jego aspekty, a następnie otrzymać rozwiązanie. Komentarz powinien więc być w pierwszej kolejności zbiorem recept prawniczych, fachowo diagnozujących i syntetyzujących problem, a następnie podpowiadać, jak go rozwiązać.

W polskiej tradycji piśmienniczej utrwalił się wzorzec komentarza, który w sposób harmonijny łączy głęboką wiedzę prawniczą z doświadczeniami praktyki; stroni od zbyt obszernych, a przez to - z punktu widzenia przydatności komentarza i oczekiwań Czytelnika - jałowych analiz doktrynalnych, systemowych i prawnoporównawczych, koncentruje się natomiast na rzeczowych wskazówkach praktycznych, podbudowanych dogmatycznie i wspieranych przykładami czerpanymi z judykatury Sądu Najwyższego i niekiedy innych sądów.

Autorzy komentarza zatem powinni legitymować się dużym doświadczeniem, ugruntowanym szeroką praktyką uprawianą na najwyższym poziomie zawodowym, wspieranym bogatą wiedzą prawniczą, pomnażaną w pracy naukowej oraz udziałem w piśmiennictwie. Muszą na co dzień mierzyć się z nowymi, najtrudniejszymi problemami, umieć je dostrzegać i rozwiązywać; tylko wtedy są w stanie spełnić najbardziej wymagające oczekiwania Czytelników. Pisząc komentarze, powinni uczyć prawa i jego stosowania, a nie - przez ich pisanie - uczyć samych siebie. A tak niestety coraz częściej się dzieje.

Wszystkie cechy komentarza idealnego, podmiotowe i przedmiotowe - choć oczywiście zawsze jest coś do udoskonalenia - spełnia Wielki Komentarz do Kodeksu cywilnego Wydawnictwa LexisNexis Polska, oddawany właśnie teraz do rąk Czytelników. Jest to jego pierwsze wydanie, choć nie stanowi nowości na rynku prawniczym; kontynuuje bogate tradycje komentarza wydawanego od 1995 r., mającego już 10 wydań oraz ugruntowaną pozycję, cieszącego się niesłabnącym powodzeniem Czytelników. Jego Autorzy wywodzili się i wywodzą z grona wybitnych sędziów Sądu Najwyższego, wspieranych przez renomowanych przedstawicieli nauki i praktyki. Jednak czas płynie; niektórzy odeszli na zawsze (Gerard Bieniek, Stanisław Dmowski i Stanisław Rudnicki), inni w stan spoczynku, a jeszcze inni nie mogą już kontynuować swej komentatorskiej misji. W tej sytuacji Wydawnictwo, licząc się także z presją rynku oraz oczekiwaniami Czytelników, zdecydowało się odnowić ten komentarz, znajdując godnych kontynuatorów, znakomitych prawników z dużym doświadczeniem prawniczym, cieszących się powszechnym uznaniem i mających okazały dorobek naukowy i zawodowy. Część tekstów, których ich Autorzy nie mogli uwspółcześnić, została zaktualizowana przez innych, a znaczna część napisana od nowa.

Pojawia się także redaktor Komentarza, który przyjął na siebie zadanie koordynowania całości prac, strzeżenia dotychczasowych osiągnięć, dbania o aktualność i wszechstronność oraz - w razie potrzeby - sięgania po nowe formy komentatorskie. Jego zaszczytnym celem jest utrzymanie wysokiego merytorycznego poziomu Komentarza, zachowanie ścisłych związków z dorobkiem jurysdykcyjnym Sądu Najwyższego, pilne śledzenie piśmiennictwa prawniczego oraz umiejętne korzystanie ze skarbnicy nauki.

Komentarz jest adresowany do wszystkich prawników; sędziów wszystkich sądów, powszechnych i administracyjnych, adwokatów, radców prawnych, notariuszy, rzeczników patentowych, prokuratorów, referendarzy sądowych, komorników, doradców podatkowych, naukowców, przedstawicieli władzy ustawodawczej i wykonawczej oraz innych organów państwowych i samorządowych, a także do młodzieży prawniczej aspirującej do wszystkich stanowisk w szeroko rozumianym wymiarze sprawiedliwości.

Przepisy Kodeksu cywilnego to prawo szarego człowieka, czyli każdego z nas, prawo, z którym stykamy się na co dzień i na co dzień musimy je stosować, znosząc jego trudy i czerpiąc z jego dobrodziejstw, jesteśmy zatem przekonani, że Komentarz zyska także zainteresowanie wszystkich tych, którzy poszukują podstawowej wiedzy cywilistycznej albo rozwiązania swoich ważnych problemów prawnych.

Komentarz składa się z czterech tomów, odpowiadających systematyce Kodeksu cywilnego. W bardzo szerokim zakresie wykorzystuje orzeczenia Sądu Najwyższego oraz opracowane do nich glosy. Zawiera obszerne wykazy piśmiennictwa oraz skorowidze alfabetyczno-rzeczowe.

Komentarz w tomie III Zobowiązania uwzględnia stan prawny na dzień 15 października 2013 r.

Redaktor

Jacek Gudowski

Autor fragmentu:
Art. 353art(353)

ZOBOWIĄZANIE

ZOBOWIĄZANIOWY STOSUNEK PRAWNY (POJĘCIE I JEGO ELEMENTY)

1.

Art. 353 § 1 definiuje pojęcie zobowiązania. Wynika z niego, że zobowiązanie to stosunek prawny polegający na tym, że jedna osoba (wierzyciel) jest uprawniona do żądania spełnienia świadczenia, natomiast druga (dłużnik) jest obowiązana to świadczenie spełnić. Powyższe uprawnienie wierzyciela określa się jako wierzytelność, a obowiązek dłużnika - jako dług. O bycie zobowiązania rozstrzyga istnienie, znajdującego wyraz w jego treści, godnego ochrony interesu wierzyciela; gdy tego interesu brak, zobowiązanie nie powstaje, a powstałe wygasa (zob. wyrok SN z 12 marca 2010 r., III CNP 27/09, LexisNexis nr 2372443, OSNC-ZD 2010, nr D, poz. 105, z glosą K. Topolewskiego, PS 2011, nr 7-8, s. 155). Czynnikiem konstrukcyjnym zobowiązania jest także określenie świadczenia; jeśli świadczenie nie jest oznaczone, zobowiązanie nie istnieje (wyrok SN z 1 kwietnia 2011 r., III CSK 206/10, OSNC-ZD 2012, nr B, poz. 25).

Pełna treść dostępna po zalogowaniu do LEX