Lewandowski Tomasz, Znaczenie zapisów w ewidencji gruntów i budynków w kwestii opodatkowania podatkiem od nieruchomości powierzchni gruntu zajętej pod drogi wewnętrzne oraz budowle w postaci placu manewrowego i parkingu samochodowego

Opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają jedynie obiekty budowlane w postaci budynków i budowli. Obiekty małej architektury nie są objęte zakresem przedmiotowym podatku od nieruchomości. Z treści art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych – dalej u.p.o.l. – wynika, że budynki i budowle stanowią odrębne przedmioty opodatkowania. Budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi stanowi odrębny od budowli obiekt budowlany. Budowlą zgodnie z art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane – dalej pr. bud. – jest każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem. W związku z tym ustalenie, że obiekt budowlany jest budynkiem w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a pr. bud. (oraz w konsekwencji – art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l.), wyklucza możliwość zaliczenia urządzeń technicznych tego budynku do budowli podlegających odrębnemu opodatkowaniu.

Podstawę opodatkowania dla budynków lub ich części stanowi ich powierzchnia użytkowa wyrażona w metrach kwadratowych.

W związku z tym pojawił się problem, czy powierzchnia gruntu zajęta pod drogi wewnętrzne oraz budowle w postaci placu manewrowego i parkingu samochodowego powinny być wyłączone od opodatkowania podatkiem od nieruchomości, a także czy zapisy w ewidencji gruntów i budynków mają w tej kwestii decydujące znaczenie. Różnica stanowisk sprowadza się do tego, że zdaniem części sądów administracyjnych o zaliczeniu danej nieruchomości do kategorii drogi przesądzają dane z ewidencji gruntów i budynków (oznaczenie symbolem “dr”), podczas gdy w ocenie części sądów administracyjnych dane te nie mogą decydować o klasyfikowaniu danego gruntu do kategorii gruntów objętej (nieobjętej) podatkiem od nieruchomości.

Analiza zamieszczonego orzecznictwa ma pomóc w rozwiązaniu tego problemu.