Ulanowska Mirosława, Wyrok zaoczny

Ustawa z dnia 17 października 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego – dalej k.p.c. – w art. 339–349 statuuje instytucję wyroku zaocznego kończącego postępowanie w sprawie w sytuacji, gdy pozwany – mimo faktycznej możliwości obrony swoich praw – pozostaje bierny (bezczynny) procesowo, co skutkuje dla niego daleko posuniętymi negatywnymi konsekwencjami procesowymi (np. w zakresie kosztów rozprawy zaocznej, kosztów sprzeciwu, zarzutów przeciwko żądaniu pozwu czy nawet inicjatywy dowodowej). Charakterystyczną cechą tej instytucji jest możliwość nieprzeprowadzania postępowania dowodowego oraz odmienny – dla powoda oraz dla pozwanego – sposób jego zaskarżania, jak również obligatoryjne nadanie rygoru natychmiastowej wykonalności w razie uwzględnienia wyrokiem zaocznym powództwa w całości. Niniejsze opracowanie ma na celu przybliżenie charakteru tej instytucji oraz jej wpływu na czynności procesowe w toku rozpoznawania danej sprawy.