Koralewski Michał, Wymóg legalizacji dokumentów w praktyce notarialnej po wejściu w życie konwencji haskiej

Zwiększająca się liczba zdarzeń prawnych z elementem obcym, w tym w szczególności czynności prawnych, postawiła przed państwami konieczność uregulowania kwestii wzajemnego uznawania dokumentów powstałych w jednym z nich przez system prawny innego państwa.

Wykształciły się w tym zakresie trzy odrębne rozwiązania stosowane alternatywnie w zależności od rodzaju dokumentów bądź przystąpienia danego państwa do systemów konwencyjnych. Pierwszym z nich jest postępowanie legalizacyjne przeprowadzane przez konsula państwa miejsca użycia dokumentu akredytowanego w państwie jego wystawienia. Drugim – wystawianie tzw. apostille, dokonywane przez ograny państwa powstania dokumentu. Istnieje także grupa dokumentów oraz aktów, które nie podlegają żadnej z wyżej wymienionych procedur i uznawane są w innych państwach bez konieczności zaopatrywania w klauzule państwa macierzystego.

Omawiana problematyka regulowana jest przez szereg aktów prawnych o różnej randze, począwszy od rozporządzeń i ustaw krajowych, aż po kilka konwencji międzynarodowych, w tym konwencję znoszącą wymóg legalizacji zagranicznych dokumentów urzędowych.