Koralewski Michał, Umowy franszyzy w praktyce notarialnej

Umowa franszyzy (franchisingu) jest przykładem umowy nienazwanej wykształconej w praktyce obrotu gospodarczego USA oraz krajów Europy Zachodniej. W Polsce zaczęła się upowszechniać wraz z wkroczeniem na rynek krajowy międzynarodowych korporacji i sieci handlowych. Ponad 20-letnia praktyka jej stosowania pozwala na szczegółowe opisanie jej cech i zastosowań oraz przede wszystkim określenie jej istoty. Tej zaś upatrywać należy w szczególnego rodzaju umowie o współpracy posiadającej liczne elementy innych umów nazwanych, takich jak chociażby licencja, najem i dzierżawa, agencja. Niekiedy przedmiotem umowy stron stają się także ograniczone prawa rzeczowe oraz różnego typu prawne zabezpieczenia transakcji. Na umowy franszyzy należy zatem spojrzeć szerzej, jako na kompleksowe porozumienia organizujące współpracę przedsiębiorców, z których jeden (franszyzodawca) udostępnia kompleksowy pakiet biznesowy, drugi zaś (franszyzobiorca) wykorzystuje go za opłatą do prowadzenia działalności gospodarczej zgodnie z tym pakietem. W tego typu strukturach gospodarczych rola notariusza może okazać się znaczna.