Biernat Jakub, Umowa pożyczki w praktyce notarialnej

Zgodnie z art. 720 § 1 ustawy z 23.04.1964 r. – Kodeks cywilny – dalej k.c. – przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego pożyczkę określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku , a biorący pożyczkę zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Pomimo że niewadliwe zawarcie umowy pożyczki nie wymaga udziału notariusza (zob. art. 720 § 2 k.c.), to – będąc istotnym instrumentem w kształtowaniu stosunków kredytowych – ma niebagatelne znaczenie dla praktyki notarialnej, nie tylko na tle regulacji zawartych w Kodeksie cywilnym, lecz także innych przepisów, zwłaszcza zaś ustawy z 25.02.1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy – dalej k.r.o. – i ustawy z 9.09.2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych – dalej u.p.c.c. Znaczenie to ujawnia się zarówno w wymiarze pośrednim, gdy notariusz staje przed koniecznością oceny ważności i skuteczności uprzednio zawartej umowy pożyczki, jak i w wymiarze bezpośrednim, gdy notariusz podejmuje czynności notarialne związane z dokumentowaniem zawarcia umowy pożyczki.