Koralewski Michał, Samodzielny lokal mieszkalny

Samodzielny lokal mieszkalny stanowi jeden z wyjątków od generalnej zasady superficies solo cedit, stanowiąc nieruchomość lokalową będącą odrębnym przedmiotem obrotu. Uznanie danego lokalu za samodzielny wymaga spełnienia określonych przesłanek techniczno-konstrukcyjnych, których spełnienie stwierdzane jest w zaświadczeniu wydawanym przez miejscowego starostę, bądź prezydenta miasta na prawach powiatu. Częściami składowymi lokalu mogą być pomieszczenia pomocnicze lub przynależne, takie jak piwnice, łazienki, strychy, komórki.

Podstawę prawną omawianej instytucji stanowi przede wszystkim ustawa o własności lokali oraz przepisy prawa rzeczowego zawarte w Tytule III Księgi Pierwszej Kodeksu cywilnego.

Ze względu na zastrzeżoną dla obrotu nieruchomości formy aktu notarialnego, niniejsze zagadnienie jest istotne z punktu widzenia notariatu. Rola notariusza nie powinna sprowadzać się bowiem wyłącznie do oceny zaświadczenia starosty, ale do kontroli czy dane pomieszczenia mogą być przedmiotem samodzielnego obrotu.