Chałupka Marcin, Praktyczna potrzeba spisywania umów ze studentem w myśl ustawy 2.0
Praktyczna potrzeba spisywania umów ze studentem w myśl ustawy 2.0
Ustawa z 20.07.2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz.U. poz. 1668 ze zm.) – dalej: p.s.w.n., nie zawiera, jak ustawa z 27.07.2005 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz.U. z 2017 r. poz. 2183 ze zm.) – dalej: p.s.w., obowiązku pisemności treści umowy student–uczelnia. Nie znaczy to jednak, że stosunek cywilnoprawny nie istnieje, że takiej umowy nie ma, a tym bardziej – że spisanie jej postanowień nie będzie uczelni przydatne, a w pewnych sytuacjach wręcz niezbędne.
Jak było?
Odpowiedzią na potrzebę pewności prawa, w tym wysokości opłat za usługi edukacyjne związane ze studiami, było wprowadzenie do Prawa o szkolnictwie wyższym art. 160 ust. 3 pisemnej (dla celów dowodowych) umowy określającej warunki odpłatności za studia. Przepis zamieniono w 2011 r. na art. 160aprzewidujący, że forma pisemna zostaje zastrzeżona pod rygorem nieważności, ale rygor dotyczy już tylko warunków wnoszenia opłat. Kolejna zmiana w przedmiotowej regulacji nastąpiła w 2018 r., ustawodawca odszedł od...
Pełna treść dostępna po zalogowaniu do LEX