Kozłowski Andrzej J., Modernizacja finansów lokalnych, diagnoza stanu

Jeżeli w dotychczasowej praktyce planowania i sprawozdawczości finansowej, podstawowa część pracy w przygotowaniu planów i zestawień spoczywała na księgowych (swoje umiejętności przede wszystkim dowodzili w precyzyjnym rejestrowaniu przepływów finansowych), to w momencie podjęcia nowego zarządzania finansami publicznymi, stąd modernizacji finansów, podstawą będzie plan opierający się o realizację celów i na miernikach określających stopień realizacji tych celów. Zatem od modelu, w którym pod określone zasoby finansowe podpisywaliśmy zadania (nieraz działania), przejdziemy do modelu, w którym wpierw wskażemy cele w obrębie określonych zadań i zdefiniujemy mierzalne efekty a następnie zweryfikujemy to w konfrontacji z zasobami finansowymi. W budżecie w układzie zadaniowym, w procesie planowania, przede wszystkim wskazujemy zadanie, cel i miernik a nie wszechmocny paragraf, którego wykonanie lub nie dawało nagrody lub kary w sektorze publicznym. To istota zmian w zarządzaniu finansami publicznymi, to też narastający strach przed tym, jak nas ocenią wyborcy – mając czytelny miernik naszych dokonań, zatem racjonalny czynnik naszej oceny. Budżet zadaniowy narusza przede wszystkim dotychczasowy model oceny kierowników i pracowników merytorycznych – dlatego to nie służby finansowe przede wszystkim niechętne są do wdrożenia nowego układu budżetów.