Makar Walenty, Zmiana orzeczenia o karze a zakaz reformationis in peius. Glosa do wyroku SN z dnia 3 kwietnia 1996 r., II KRN 2/96
Zmiana orzeczenia o karze a zakaz reformationis in peius. Glosa do wyroku SN z dnia 3 kwietnia 1996 r., II KRN 2/96
Sąd Najwyższy rozpoznał 3 IV 1996 sprawę Jerzego K., oskarżonego z art. 184 § 1 k.k., na skutek kasacji wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść oskarżonego - od wyroków Sądu Rej. w M. z 22 III 1995 oraz Sądu Woj. w W. z 7 VII 1995 - i kasację oddalił.
1.
Rozpatrywane orzeczenie może mieć znaczenie precedensu. Pogląd w nim wyrażony nie wydaje się przekonujący. Co więcej, treść uzasadnienia wyroku może, zamiast przyczynić się do ujednolicenia orzecznictwa, wprowadzić zamieszanie w orzecznictwie dotyczącym zakazu reformationis in peius z art. 383 § 1 i 408 k.p.k.
Zmiana zaskarżonego wyroku w części dotyczącej wymiaru kary (stosowania środków zabezpieczających lub innych środków również) jest możliwa jedynie w sytuacji, gdy istnieją zarzuty w tej materii. Kierunek i granice środka odwoławczego są ściśle oznaczone. Zmiana wyroku ograniczona jest zatem zasadą niepogarszania sytuacji oskarżonego oraz wymogiem wniesienia środka odwoławczego (apelacji lub kasacji) na niekorzyść...
Pełna treść dostępna po zalogowaniu do LEX