Kulikowska Marta, Zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego w złej wierze. Glosa do wyroku TS z dnia 11 czerwca 2009 r., C-529/07

W prawie wspólnotowym dotyczącym znaków towarowych przepisy odnoszące się do zgłoszeń w złej wierze zawiera zarówno rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 z 26.02.2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego , jak i dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/95/WE z 22.10.2008 r. mająca na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich Unii Europejskiej odnoszących się do znaków towarowych . Zgodnie z art. 52 ust. 1 lit. b rozporządzenia nr 207/2009 nieważność wspólnotowego znaku towarowego stwierdza się na podstawie wniosku do OHIM lub roszczenia wzajemnego w postępowaniu w sprawie naruszenia w przypadku gdy zgłaszający działał w złej wierze w momencie dokonywania zgłoszenia znaku towarowego. Stosownie zaś do art. 3 ust. 2 lit. d dyrektywy 2008/95/WE o znakach towarowych każde państwo członkowskie może postanowić, że znak towarowy nie zostanie zarejestrowany, a dokonana rejestracja będzie podlegać unieważnieniu, jeżeli wniosek o rejestrację znaku towarowego został złożony przez wnioskującego w złej wierze. Niestety żaden z powyższych aktów prawnych nie definiuje pojęcia złej wiary. Jest oczywiste, że ze względu na podobieństwo tych regulacji warto wypracować jedną koncepcję pojęcia złej wiary w prawie wspólnotowym, która będzie stosowana zarówno przy interpretacji przepisów rozporządzenia, jak i dyrektywy. Z tego powodu pierwsze orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości (dalej jako TS) dotyczące tej kwestii, które zapadło w sprawie Lindt & Sprüngli, będzie miało duże znaczenie dla sądów krajowych orzekających na podstawie przepisów implementujących dyrektywę 2008/95/WE, tak więc jego omówienie wydaje się konieczne .