Grzegorczyk Tomasz, Przyznanie się oskarżonego do winy. Glosa do wyroku SN z dnia 4 kwietnia 1989 r., WR 126/89

W wyroku zwrócono po raz kolejny uwagę na szczególne wymagania, jakie kodeks stawia przy korzystaniu przez sąd z możliwości poważnego ograniczania bezpośredniości postępowania dowodowego na rozprawie. W rozważanej sprawie oskarżony przyznał się na rozprawie do zarzucanych mu czynów (m.in. samowolnego oddalenia się z jednostki wojskowej), stwierdzając m.in., że gdy opuszczał jednostkę, mieszkał u kolegi, nie kontaktował się z małoletnią córką, gdyż miał do niej utrudniony dostęp i zdarzało się, że pił alkohol. Sąd korzystając z art. 333 k.p.k. ograniczył postępowanie dowodowe do tej jedynie relacji, zrezygnował z przesłuchania świadków, którzy w liczbie pięciu stawili się w sądzie, a uzasadniając wyrok skazujący, przyjął m.in., że oskarżony podczas pozostawania poza swym oddziałem „córką się nie opiekował, czas spędzał wśród kolegów nadużywając alkoholu”, co siłą rzeczy zaważyło na wymiarze kary.

W toku rozpatrywania rewizji od tego wyroku SN zauważył, że tego typu stwierdzenia zawarte w...