Kulik Marek, Prawo karne - czyn główny i czyn współukarany a zagadnienie istnienia skargi oskarżyciela co do tych czynów. Glosa do postanowienia SN z dnia 12 grudnia 2012 r., V KK 82/12

Glosowane orzeczenie dotyczy możliwości skazania za paserstwo oskarżonego, któremu w opisie zarzutu w akcie oskarżenia zarzucono tylko kradzież, choć sprawca ten dopuścił się też paserstwa skradzionej rzeczy. W postępowaniu przed sądem nie udowodniono kradzieży, za to udowodniono paserstwo. Powstaje wątpliwość, czy sąd, skazując oskarżonego za paserstwo, nie naruszył art. 399 § 1 k.p.k., a w konsekwencji art. 14 k.p.k., orzekając w braku skargi uprawnionego oskarżyciela. Art. 399 § 1 k.p.k. stanowi, że jeżeli okaże się, iż sąd może czyn zakwalifikować według innego przepisu prawnego, powinien jedynie uprzedzić o tym strony. Jednak czy to dokonując pierwotnej zmiany kwalifikacji (przy niezmienionym opisie czynu), czy zmiany wtórnej (wynikającej ze zmian w opisie czynu), musi zachować zarzucony czyn jako podstawę procesu .

W analizowanej sprawie postanowienie o przedstawieniu zarzutów objęło zarówno zarzut kradzieży, jak i paserstwa, jako dwóch odrębnych czynów, ale w akcie oskarżenia...