Steinborn Sławomir, Postępowanie karne - skazanie w trybie dobrowolnego poddania się karze (art. 387 k.p.k.) - ograniczenia zakazu reformationis in peius. Glosa do wyroku SN z dnia 9 listopada 2009 r., III KK 346/09

I. Zawarte w art. 434 § 3 i art. 443 zd. 1 in fine k.p.k. unormowania przewidujące ograniczenie zakazu reformationis in peius w sytuacji, gdy w sprawie znalazły zastosowanie przepisy o tzw. małym świadku koronnym (art. 60 § 3 i 4 k.k., art. 36 § 3 k.k.s.) albo gdy wyrok skazujący został wydany w wyniku zawarcia przez strony porozumienia w trybie art. 335 lub art. 387 k.p.k. albo art. 156 k.k.s., budziły wiele kontrowersji i wątpliwości od samego momentu ich wprowadzenia 1 lipca 2003 r. do polskiego procesu karnego. Będące przedmiotem poniższych uwag postanowienie SN z dnia 9 listopada 2009 r. wpisuje się w kolejny etap dyskusji nad tymi unormowaniami. Podjęto w nim bowiem próbę sprecyzowania zakresu wyjątków od zakazu reformationis in peius, jakie są dopuszczalne w konsekwencji częściowego uznania przez TK wskazanych przepisów za niezgodne z Konstytucją RP . Zadanie, przed którym stanął SN, tylko z pozoru wydaje się proste. Wątpliwości, jakie wywołuje wyrok TK w sprawie P. 22/2007,...