Skowron Andrzej, O normach sankcjonowanych w postępowaniu dyscyplinarnym. Glosa do wyroku SN z dnia 6 listopada 2014 r., SDI 32/14

Glosowanym wyrokiem Sąd Najwyższy uchylił orzeczenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego Krajowej Izby Radców Prawnych z dnia 11 października 2013 r. oraz utrzymane nim w mocy orzeczenie Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego – Okręgowej Izby Radców Prawnych z dnia 7 czerwca 2013 r. i uniewinnił radcę prawną M.K. od zarzutu popełnienia przewinienia dyscyplinarnego z art. 64 ust. 1 pkt 2ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 637 z późn. zm.) w zw. z art. 23 ust. 2 kodeksu etyki radcy prawnego (dalej: k.e.r.p.). Ujmując rzecz w pewnym uproszczeniu, SN uznał, że czyn przypisany obwinionej nie jest przewinieniem dyscyplinarnym, ponieważ powołane przepisy, a w szczególności art. 23 ust. 2 k.e.r.p., nie mogą być podstawą obowiązku, któremu sprzeciwiła się M.K. Dla wyjaśnienia, radca prawny M.K. została obwiniona o to, że w okresie od dnia 1 stycznia 2009 r. do dnia 30 czerwca 2012 r. nie wypełniła obowiązku brania udziału w szkoleniach zawodowych, gdyż nie...