Węgrzynowski Łukasz, Niektóre aspekty wadliwości umowy kredytu frankowego w ocenie Trybunału Sprawiedliwości UE. Glosa do wyroku TS z dnia 29 kwietnia 2021 r., C-19/20

Niedozwolone postanowienia umowne to konstrukcja przeniesiona do polskiego systemu prawnego z dyrektywy Rady 93/13/EWG z 5.04.1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich . Prawo unijne nie dokonało harmonizacji postępowań mających zastosowanie do oceny potencjalnie nieuczciwego charakteru warunku umownego, a zatem postępowania te należą do porządku krajowego państw członkowskich, pod warunkiem jednak, że będą spełniały kryteria wskazane w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości UE.

Kredyty frankowe stanowią zagadnienie, w ramach którego wpływ orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości jest szczególnie widoczny. Wynika to przede wszystkim z okoliczności, że niedozwolone postanowienia umowne to obecnie najskuteczniejszy instrument prawny służący do podważenia umowy kredytu frankowego. Bardzo duże znaczenie dla praktyki orzeczniczej miał wyrok Trybunału Sprawiedliwości z 3.10.2019 r., C-260/18, Dziubak. Podobne oczekiwania wiązano z glosowanym wyrokiem. Od razu jednak trzeba wskazać, że wyrok ten nie spełnił pokładanych w nim nadziei. Do większości kluczowych zagadnień Trybunał odniósł się skrótowo. Nie wyłącza to jednak zasadności bliższego przyjrzenia się wyrokowi. W glosie zostanie poddane głębszej analizie stanowisko Trybunału dotyczące redukcji utrzymującej skuteczność postanowienia zawierającego warunek nieuczciwy, nieważności i skutków nieważności umowy zawierającej warunki nieuczciwe, jak też wpływu aneksu do umowy zawierającej warunki nieuczciwe na zakres ochrony praw konsumenta. Warto też zastanowić się, w jaki sposób glosowany wyrok powinien wpłynąć na dotychczasowe orzecznictwo Sądu Najwyższego w sprawach frankowych.