Olesiak Jarosław, Pajor Łukasz, Kary umowne. Glosa do wyroku SN z dnia 16 kwietnia 2010 r., IV CSK 494/09

Problematyka związana ze stosowaniem art. 362 Kodeksu cywilnego (dalej jako k.c.) do kary umownej jak dotąd doczekała się ledwie kilku opracowań. Nieliczne są również wyroki SN nawiązujące do kwestii normatywnych podstaw miarkowania kary umownej w perspektywie przyczynienia. Tym niemniej dotychczasowe wypowiedzi SN w tym przedmiocie skłaniają do uwag polemicznych. W glosowanym orzeczeniu przyjęto bowiem, że art. 362 k.c. nie znajduje zastosowania do kary umownej: po pierwsze, dlatego że kara umowna należy się wierzycielowi niezależnie od wystąpienia szkody, po wtóre zaś, dlatego że wyłączną podstawę jej miarkowania może stanowić art. 484 § 2 k.c. Tymczasem przyczynienie się poszkodowanego (tu – uprawnionego do żądania kary umownej) ze swej natury nie mogłoby per se rzutować na wysokość zastrzeżonej kary umownej. O ile więc podzielamy wyrażone w judykaturze zapatrywanie, wedle którego art. 362k.c. nie znajduje zastosowania do kary umownej, o tyle za nietrafne trzeba uznać argumenty...