Bieńkowska Beata T., Glosa do wyroku SN z dnia 9 marca 1990 r., IV KR 28/90

Zaprezentowana w wyroku Sądu Najwyższego teza, jako słuszna, nie budzi wątpliwości. Ze względu jednak na istotę problemu - z punktu widzenia prawa oskarżonego do obrony - warto, dla jasności obrazu, poruszyć kilka kwestii.

Stan faktyczny sprawy, którą Sąd Najwyższy rozpatrzył w związku z rewizją prokuratora, przedstawiał się następująco:

Oskarżony z art. 148 § 1 kk w zw. z art. 22 § 3 kk Wacław O. został przez Sąd Wojewódzki w L. uniewinniony od zarzutu popełnienia zarzucanego mu przestępstwa. Wyrok Sądu Wojewódzkiego został następnie zaskarżony przez prokuratora domagającego się uznania oskarżonego za winnego i ustalenia, że działał on z przekroczeniem granic obrony koniecznej. Jednocześnie, wnosząc o odstąpienie od wymierzenia kary, prokurator dał wyraz stanowisku, że przekroczenie granic obrony koniecznej przez oskarżonego było nieznaczne.

Znamienne, że wnosząc rewizję na niekorzyść od wyroku uniewinniającego, rzecz jasna nie kwestionowanego w tym wypadku przez oskarżonego, prokurator...