Szpunar Adam, Glosa do wyroku SN z dnia 8 maja 2001 r., IV CKN 290/00

Po przestudiowaniu przytoczonej tezy oraz wspierającego ją uzasadnienia doznałem uczucia zaskoczenia. Zadałem sobie pytanie: jak to? W glosowanym orzeczeniu Sąd Najwyższy poświęcił wiele miejsca polemice z panującymi na ogół w doktrynie i orzecznictwie zapatrywaniami na temat wykładni przepisu art. 74 kc o formie dla celów dowodowych (ad probationem). Wywody dotyczą w szczególności kwestii ustawowych wyjątków od ogólnej zasady niedopuszczalności prowadzenia dowodu ze świadków i przesłuchania stron . Mogłoby się wydawać, że wywody Sądu Najwyższego zmierzają w kierunku podkreślenia konieczności pominięcia w konkretnej sprawie dowodu z zeznań świadków i przesłuchania powódki. Okazuje się jednak, że pozory mylą. I tutaj dochodzimy do punktu zaskakującego w glosowanym wyroku.

Rozstrzygnięcie Sądu Najwyższego oznacza, że roszczenie powódki zostało uznane za usprawiedliwione, chociaż udzielenie stronie pozwanej pożyczki w wysokości 10.000 zł nie było stwierdzone pismem (por. art. 720 § 2 kc)....