Szpunar Adam, Glosa do wyroku SN z dnia 8 listopada 1988 r., II CR 315/88

Ocenę tego orzeczenia można zamknąć w jednym zdaniu. Zapatrywanie prawne, które znalazło wyraz w przytoczonej tezie, należy uznać za poprawne w świetle obowiązujących przepisów. Na tym można by zakończyć glosę, gdyby nie okoliczność, że w związku z wywodami uzasadnienia nasuwa się kilka interesujących zagadnień, które wymagają omówienia.

Stan faktyczny, na którego tle zostało wydane glosowane orzeczenie, jest właściwie bezsporny. Nawiasem mówiąc, jest to zjawisko dość rzadkie w procesach odszkodowawczych z tytułu wypadków komunikacyjnych. Okoliczności faktyczne zostały wyczerpująco przedstawione w uzasadnieniu wyroku. Można więc poprzestać na uwypukleniu najważniejszych punktów i skoncentrować uwagę na prawnej ocenie dochodzonych przez powoda roszczeń odszkodowawczych.

Jest rzeczą bezsporną, że pociąg, którym jechał powód, został obrzucony kamieniami przez nieznanych sprawców. Jak wynika z dochodzeń prokuratorskich, sprawcami byli prawdopodobnie dwaj nie zidentyfikowani chłopcy (w...