Stelina Jakub, Glosa do wyroku SN z dnia 5 listopada 1998 r., I PKN 414/98

1. Po raz kolejny Sąd Najwyższy zajmował się problemem skuteczności wypowiedzenia terminowej umowy o pracę, w której strony nie zastrzegły zgodnie z art. 33 kp takiej możliwości. O tym, jak kontrowersyjne jest to zagadnienie, świadczy brak jednolitego stanowiska nie tylko doktryny prawa pracy, ale i judykatury.

Najogólniej mówiąc w literaturze prawa pracy zarysowały się w omawianej kwestii dwa całkowicie odmienne poglądy. Wedle pierwszego z nich wypowiedzenie umowy zawartej na czas oznaczony wbrew warunkom z art. 33 kp jest nieważne (art. 58 kc w zw. z art. 300 kp). Pracownikowi w taki sposób „zwolnionemu"przysługuje roszczenie o dopuszczenie do pracy oraz prawo do wynagrodzenia na warunkach przewidzianych w art. 81 § 1 kp . Stosownie zaś do poglądu drugiego wypowiedzenie, o którym mowa, kwalifikować należałoby jako dokonane „z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu"umów zawartych na czas określony (art. 50 § 3 kp), z tą konsekwencją, że stosunek pracy ulega rozwiązaniu, a pracownikowi...