Stefański Ryszard A., Glosa do wyroku SN z dnia 4 czerwca 1992 r., II KRN 65/92

1. Glosowany wyrok ma istotne znaczenie praktyczne, gdyż odstąpienie od wymierzenia kary nie jest instytucją martwą. Kolegia do spraw wykroczeń czynią z niej użytek. I tak, przykładowo, w 1989 r. odstąpiono od wymierzenia kary w stosunku do 6528 obwinionych, w 1990 r. - 3769 i w 1991 r. - 5525.

Uregulowanie zawarte w art. 39 kw budziło wątpliwości co do tego, czy odstąpienie od wymierzenia kary może polegać na odstąpieniu od wymierzenia obligatoryjnej kary dodatkowej. Sąd Najwyższy w glosowanym wyroku wyraził trafny pogląd, iż jest to niedopuszczalne. Argumenty przytoczone na jego poparcie są przekonywające i w zasadzie wyczerpujące. Niemniej jednak - z uwagi na aspekt pragmatyczny - celowe jest skonfrontowanie tej tezy z poglądami doktryny, jak też wzbogacenie motywacji.

2. Z unormowania art. 39 kw wynika, że odstąpienie od wymierzenia kary polega na: a) całkowitym odstąpieniu od wymierzenia kary, tj. zasadniczej i dodatkowej; b) częściowym odstąpieniu od wymierzenia kary, czyli...