Kosonoga Jacek, Glosa do wyroku SN z dnia 29 czerwca 2011 r. III KK 446/10

W glosowanym orzeczeniu Sąd Najwyższy odniósł się do problematyki zakresu stosowania instytucji sprostowania oczywistej omyłki pisarskiej (art. 105 k.p.k.). Jest to zagadnienie jedynie z pozoru błahe, zwłaszcza jeżeli odnosi się do tak istotnego orzeczenia, jakim jest wyrok. Jego elementy treściowe muszą ściśle odpowiadać wymogom wskazanym w art. 413 k.p.k. W ramach wyroku wyróżnić można część wstępną, zwaną też komparycją, która składa się z elementów wymienionych w art. 413 § 1 pkt 1–4 k.p.k.; część dyspozytywną, zwaną także sentencją, na którą składają się z elementy wskazane w art. 413 § 1 pkt 5 i 6 k.p.k., a także – w wypadku wyroku skazującego – elementy wymienione w § 2, oraz część motywacyjną, którą stanowią ustnie podane powody (motywy) wyroku przez przewodniczącego składu orzekającego lub sędziego (sprawozdawcę) – art. 418 § 3 k.p.k. oraz uzasadnienie na piśmie (art. 422–424 k.p.k.) . Jest to więc orzeczenie o wysoce sformalizowanej strukturze, co samo w sobie jest...