Szewc Andrzej, Glosa do wyroku SN z dnia 28 maja 1998 r., I PKN 77/98

I. Glosowane orzeczenie odnosi się do dwóch przepisów prawa wynalazczego: art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 30 października 1992 r. o zmianie ustawy o wynalazczości i ustawy o Urzędzie Patentowym Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. 1993 r. Nr 4 poz. 14) w myśl którego do praw w zakresie wynalazków, wzorów użytkowych i projektów racjonalizatorskich, istniejących w dniu wejścia w życie ustawy nowelizującej ustawę o wynalazczości (tj. w dniu 16 kwietnia 1993 r.), stosuje się przepisy, jakimi podlegały one przed dniem wejścia ustawy w życie, oraz art. 98a ust. 2 ustawy z dnia 19 października 1972 r. o wynalazczości (Dz. U. 1993 r. Nr 26 poz. 117 z późn. zm.) , stanowiącego, że wynagrodzenie należne twórcy wynalazku powinno być ustalone „w słusznej proporcji do korzyści uzyskanych z wynalazku przez przedsiębiorcę". Przepis ten stosuje się odpowiednio do projektów racjonalizatorskich z mocy art. 99 zd. 2 ustawy o w.

Z wyeksponowanej wyżej tezy orzeczenia wynikają trzy konkluzje, a mianowicie: