Szpunar Adam, Glosa do wyroku SN z dnia 25 lutego 1998 r., II CKN 618/97
Glosa do wyroku SN z dnia 25 lutego 1998 r., II CKN 618/97
Pod enigmatycznie sformułowaną tezą zostało ukryte orzeczenie, które z wielu powodów zasługuje na bliższe omówienie. Rzuca ono sporo światła na zagadnienia związane z ugodowym załatwianiem roszczeń odszkodowawczych. Rzeczą zbyteczną byłoby podkreślać teoretyczną i praktyczną doniosłość tej problematyki. W konkretnym wypadku chodziło o kapitalizację renty odszkodowawczej na rzecz samego poszkodowanego (art. 444 § 2, 447 kc). Jest rzeczą zrozumiałą, że implikacje stanowiska Sądu Najwyższego zajętego w omawianym orzeczeniu mają ogólniejsze znaczenie. Poza tym dotyczy ono określenia prawnego charakteru i skutków ugody sądowej .
Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że w glosowanym wyroku chodziło niemal wyłącznie o odpowiedź na pytanie, czy skarga kasacyjna zawierała usprawiedliwione podstawy w zakreślonych przez przepisy prawa granicach (art. 393[1] kpc). Teza wyroku stwierdza, że naruszenia art. 233 kpc nie może uzasadniać zarzut wadliwej oceny skutków prawnych oraz przedmiotowego...
Pełna treść dostępna po zalogowaniu do LEX