Paprzycki Lech Krzysztof, Glosa do wyroku SN z dnia 25 lipca 1995 r., WR 125/95

Pogląd wyrażony w tezie powyższego orzeczenia ma istotne znaczenie dla praktyki. Dotyczy on bowiem rozgraniczenia kompetencji sądów wojskowych i powszechnych, co w wypadku popełnienia błędu stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą określoną w art. 388 pkt 7 kpk. Prawidłowe rozgraniczenie tej kompetencji zależne jest, w danym wypadku, od rozważenia, czy żołnierz zwolniony z czynnej służby wojskowej przed wniesieniem aktu oskarżenia popełnił przestępstwo ściśle „wojskowe" określone w rozdziałach XXXVIII-XLIII kk albo nawet „inne" przestępstwo („pospolite"), którym naruszono „wojskowy obowiązek służbowy".

Niezależnie od trwającej na łamach czasopism prawniczych dyskusji i polemik oraz unormowania tej kwestii w projekcie kodeksu postępowania karnego , za nader ważne uznać należy te wypowiedzi Sądu Najwyższego, zawarte w glosowanym wyroku, które dotyczą tej kwestii w aktualnie obowiązującym stanie prawnym.

Zarówno teza, jak i uzasadnienie wyroku są przekonujące. Nasuwa się jednak kilka...