Kulik Marek, Glosa do wyroku SN z dnia 24 października 2013 r., III KK 311/13

Zarówno przy przestępstwach rozciągniętych w czasie, wieloczynowych, trwałych, jak i o charakterze ciągłym, za czas popełnienia takich przestępstw traktować należy ostatni moment działania sprawcy, w tym czas dokonania ostatniego z czynów składających się na realizację przestępstwa ciągłego. Tym samym nie jest tu istotne, w jakim momencie pokrzywdzony powziął wiedzę o osobie sprawcy odnośnie i odrębnie co do poszczególnych zachowań składających się na czyn ciągły, lecz moment, kiedy przekazuje organowi ścigania informację o sprawcy ostatniego z tych zachowań wchodzących w skład czynu ciągłego.

Teza glosowanego wyroku jest tylko częściowo trafna. W sprawie, w której zapadł, sprawca dopuścił się dwóch czynów zabronionych, rozciągniętych w czasie. Pierwszy czyn o charakterze ciągłym, wypełniający znamiona art. 212 § 1 kodeksu karnego , miał miejsce od stycznia 2006 r. do 5.05.2006 r. Drugi, wypełniający znamiona czynu zabronionego przez art. 216 § 1k.k., miał miejsce od kwietnia 2004 r....