Makar Walenty, Glosa do wyroku SN z dnia 23 stycznia 1990 r., WR 578/89

Podstawowe reguły procesowe, do jakich niewątpliwie należy zakaz reformationis in peius obok niekwestionowanej zasady in dubio pro reo, w cywilizowanych systemach prawa karnego powinny być bezwzględnie respektowane w każdej fazie postępowania.

Rozstrzygnięcie sądu odwoławczego, bez względu na rodzaj i charakter przestępstwa, są z reguły determinowane również określonymi przez przepisy proceduralne konsekwencjami wynikającymi z tzw. kierunku odwoławczego. Zgodnie z treścią przepisu zawartego w art. 383 § 1 kpk sąd odwoławczy może orzec na niekorzyść (a nie „karę surowszą") tylko wtedy, gdy wniesiono na jego niekorzyść środek odwoławczy i tylko w granicach środka odwoławczego. Zatem sąd odwoławczy może pogorszyć sytuację oskarżonego, ustaloną w zaskarżonym orzeczeniu sądu pierwszej instancji jedynie w razie wniesienia środka odwoławczego na jego niekorzyść i tylko w następstwie przeprowadzenia kontroli rozstrzygnięć zawartych w granicach zaskarżenia orzeczenia.

Wyrażony w art. 383 § 1 kpk...