Stefański Ryszard A., Glosa do wyroku SN z dnia 22 lipca 1993 r., II KRN 110/93

W glosowanym wyroku Sąd Najwyższy dokonał interpretacji pojęcia „osoba prowadząca pojazd", użytego w art. 43 § 1 kk. Uczynił to w taki sposób, iż jest ona trudna do zaakceptowania. W istocie stanowi ona rozwinięcie poglądu Sądu Najwyższego wyrażonego w wyroku z dnia 19 listopada 1980 r. , w którym stwierdzono, że „Wprawdzie w momencie, gdy na nieoświetloną przyczepę ciągnika wpadł motocyklista, oskarżony był poza miejscem wypadku i ciągnika nie prowadził, w tym znaczeniu, że nie kierował ciągnikiem będącym w ruchu, w związku z czym nie miał do niego zastosowania przepis art. 145 § 3 kk, ale przez to nie przestał być kierowcą pojazdu mechanicznego w rozumieniu art. 43 § 1 kk." Pogląd ten spotkał się z żywą reakcją doktryny. Z uwagi na to, że cytowana wyżej teza stanowiła kanwę rozważań Sądu Najwyższego w glosowanym wyroku uzasadnione jest bliższe przedstawienie tych głosów. To stanowisko Sądu Najwyższego poparł jedynie H. Pracki , nie podając w zasadzie dodatkowych argumentów...