Stecki Leopold, Glosa do wyroku SN z dnia 19 stycznia 1990 r., IV CR 294/89

Konwencja tej glosy będzie się zapewne prezentować trochę nietypowo, choć odnosić się będzie ściśle do treści glosowanego orzeczenia. Przyczyną tego swoistego kształtu glosy jest to, że zawarte w niej wywody muszą zmierzać aż w trzech kierunkach. W pierwszej części wypadnie nam udzielić aprobaty dla samego brzmienia tezy tego wyroku. Zasługuje ona bowiem, moim zdaniem, na uznanie. Pewne cechy paradoksu może jednakże mieć formułowana już w tym miejscu zapowiedź stanowiska zmierzającego do wykazania tego, że w tej sprawie nie było żadnych powodów do wyposażenia wyroku w tezę o takiej treści. Jest to więc teza zupełnie nie na miejscu. Konieczne wreszcie staje się zwrócenie uwagi na to, że ostatecznie rozstrzygnięcie merytoryczne, jakie znalazło odzwierciedlenie w sentencji tego wyroku, nie jest uzasadnione w świetle stanu prawnego, którego kształt zakreślały obowiązujące naonczas przepisy. Wadliwie bowiem oceniona została w tej sprawie inwestycja uznania roszczenia przez jednostkę...