Wypych-Żywicka Alina, Glosa do wyroku SN z dnia 19 lutego 1999 r., I PKN 571/98

I. Stanowisko Sądu Najwyższego co do zasady należy uznać za trafne. Zgodzić się bowiem należy z przyjętym twierdzeniem, że pracodawca nie może wskazać zasadności wypowiedzenia umowy o pracę w oparciu o inną przyczynę niż wskazaną w wypowiedzeniu. Jasność sformułowanej tezy i przedstawiona argumentacja w zasadzie nie budzą wątpliwości. Nie można wszakże oprzeć się wrażeniu - przy analizie orzeczenia - że między tezą a uzasadnieniem brak jest wewnętrznej spójności. Sugestia powyższa wynika z faktu, że o ile w uzasadnieniu orzeczenia Sąd Najwyższy ogranicza analizę wyłącznie do przedmiotowego stanu faktycznego, a więc kwestii przyczyny wypowiedzenia rodzajowo tożsamej przy zamiarze wypowiedzenia, w piśmie wypowiadającym i dowodzonej w postępowaniu sądowym, o tyle ogólnikowo sformułowana teza orzeczenia pozwala odnieść ją również do innych sytuacji faktycznych nie będących przedmiotem sporu, co - jak się wydaje - nie było intencją organu orzekającego. Przyjęta teza, szczególnie...