Zieliński Tadeusz , Glosa do wyroku SN z dnia 18 października 1990 r., I PR 323/90

W orzecznictwie Sądu Najwyższego i w nauce prawa pracy utrwalił się już wiele lat temu pogląd, że zgodnie z art. 300 kp w stosunkach pracy ma odpowiednie zastosowanie przepis art. 471 kc normujący odpowiedzialność za szkodę wynikłą z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania . Na tej podstawie zakład pracy odpowiada wobec pracownika za szkodę wyrządzoną wskutek niezachowania warunków umowy o pracę. Przepis ten nie ma jednak zastosowania w sytuacjach, gdy przepisy prawa pracy regulują wprost odpowiedzialność odszkodowawczą zakładu pracy (m.in. za bezprawne rozwiązanie umowy o pracę) oraz gdy zastosowaniu wspomnianego przepisu sprzeciwiają się zasady prawa pracy (art. 300 kp in fine).

Nie jest zatem odkrywczy - w oderwaniu od stanu faktycznego sprawy opisanej przez Sąd Najwyższy w uzasadnieniu glosowanego wyroku - pogląd, że „pracownik może od zakładu pracy żądać nie tylko roszczeń wyraźnie przewidzianych przez przepisy prawa pracy, ale także - sięgając do przepisów kodeksu...