Gabriel-Węglowski Michał, Glosa do wyroku SN z dnia 16 listopada 2009 r., V KK 187/09

Przedmiotem niniejszych rozważań jest część tezy wyroku, zgodnie z którą, w ocenie składu sędziowskiego rozpoznającego sprawę, przestępstwo znęcania się nad zwierzętami, określone w art. 35 ust. 1 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt, może być popełnione tylko umyślnie i tylko z zamiarem bezpośrednim. Sąd Najwyższy, dostrzegając rozbieżność poglądów – wypracowanych na bazie orzecznictwa i literatury, dotyczących znęcania się przez sprawcę nad człowiekiem – stanął zdecydowanie na stanowisku, że znęcanie się nad zwierzęciem z zamiarem ewentualnym (wynikowym) jest wykluczone. Jest to jednak pogląd bardzo dyskusyjny, a przedstawiona w uzasadnieniu wyroku argumentacja nieprzekonywająca. Wydaje się również, że Sąd nazbyt automatycznie dokonał przełożenia wykładni znęcania się nad człowiekiem na znęcanie się na zwierzęciem, bez dostrzeżenia istotnych różnic w samych przepisach, co musi mieć wpływ na ich rozumienie i stosowanie.

Poza przytoczonymi w uzasadnieniu autorami...