Skowron Andrzej, Glosa do wyroku SN z dnia 14 stycznia 2010 r., V KK 235/09

Po rozpoznaniu kasacji, wyrokiem z dnia 14 stycznia 2010 r. Sąd Najwyższy uchylił wyrok Sądu Okręgowego w P. za wyjątkiem punktu I i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym. Powodem takiej decyzji był fakt, że sędziowie rozpoznający zażalenie oskarżonego Mirosława Z. oraz obrońcy na postanowienie Sądu Rejonowego w S. o zastosowaniu środka zapobiegawczego, zasiadający następnie w składzie sądu rozpoznającego apelację, uzasadniając swoje orzeczenie, wyrazili pogląd, którego sposób argumentacji nasuwał wątpliwości co do ich bezstronności. Sąd Najwyższy podzielił za to stanowisko sądów obu instancji co do rozumienia instytucji przestępstwa ciągłego i wynikających z tego konsekwencji, a także co do przyjętej kwalifikacji prawnej zachowania oskarżonego, jako realizującego znamiona tzw. oszustwa sądowego (art. 286 § 1 k.k.).

Ponieważ zasadnicze wątpliwości budzi pogląd SN odnośnie do tej drugiej kwestii, dlatego główną uwagę poświęcimy temu właśnie zagadnieniu,...