Nesterowicz Mirosław, Glosa do wyroku SN z dnia 14 listopada 1972 r., I CR 463/72

1. Coraz liczniejsze orzeczenia Sądu Najwyższego zajmujące się problematyką zgody pacjenta na dokonanie zabiegu leczniczego pozwalają z jednej strony na uściślenie wielu wiążących się z tym zagadnień, lecz jednocześnie z drugiej strony ze względu na swoją częstotliwość budzą niepokój. Wynika z nich bowiem jasno, że teoretyczne, prawne ustalenia i praktyka lekarska kroczą zbyt często odmiennymi drogami. Praktyka lekarska zbyt formalnie traktuje bowiem podstawową przesłankę zgodności z prawem zabiegu leczniczego, tzn. zgodę pacjenta, a jeszcze mniej wagi przywiązuje do obowiązku poinformowania pacjenta o ryzyku i skutkach zabiegu, a także o jego konieczności. Dokumentacja w tym zakresie jest zwykle bardzo lakoniczna, wskutek czego w postępowaniu sądowym powstają trudności co do ustalenia przedmiotu udzielonej zgody i jej niewadliwości. Pacjent, skierowany do szpitala, po krótkim badaniu wstępnym w izbie przyjęć, składa swój podpis w historii choroby pod niewielką rubryką zakończoną...