Paprzycki Lech Krzysztof, Glosa do wyroku SN z dnia 13 października 1995 r., II KRN 125/95

Tezę tego wyroku, wyrażającą się w twierdzeniu, że motywy, którymi kierował się ustawodawca, łagodniej traktując sprawcę czynu przewidzianego w art. 228 kk, z reguły będą uzasadniać przyjęcie, że gdy czyn ten równocześnie wyczerpuje znamiona oszustwa, to zachodzi wówczas wypadek mniejszej wagi z § 2 art. 205 i jej uzasadnienie - uznać należy za bardzo interesujące i mające duże znaczenie dla praktyki. Należy bowiem liczyć się, niestety, ze wzrostem liczby przestępstw kwalifikowanych zarówno z art. 227, jak i 228 kk, i to w związku z art. 205 kk.

Trzeba zgodzić się ze stanowiskiem, że sprawca może jednym czynem wypełnić zarówno znamiona występku z art. 228, jak i występku z art. 205 kk. Trzeba jednak wyraźniej podkreślić, że praktycznie rzecz biorąc, czyny, które będzie można zakwalifikować z art. 228 kk, tylko zupełnie wyjątkowo nie będą jednocześnie stanowiły występku oszustwa z art. 205 kk. Równie wyjątkowa będzie sytuacja, gdy sprawca występku z art. 228 kk nie będzie działał w celu...