Skrętowicz Edward, Glosa do wyroku SN z dnia 11 lutego 1991 r., V KRN 386/90

1. Teza glosowanego wyroku jest trafna Sąd Najwyższy, powołując się (w uzasadnieniu swego wyroku) na uchwałę z dnia 10 lipca 1987 r. (VI KZP 10/87) słusznie przyjmuje, że jeśli sąd orzekający ustali, iż współsprawcą przestępstwa jest osoba nie będąca oskarżoną w danej sprawie, to (w opisie czynu przypisanego oskarżonemu) powinien posługiwać się określeniem zastępującym nazwisko tego współsprawcy.

Argumenty przemawiające za takim rozwiązaniem czy - lepiej może nazwijmy to - prawidłowym sposobem przypisywania w wyroku czynów oskarżonym, których dopuścili się z innymi osobami nie będącymi w sprawie tej oskarżonymi, zostały dokładnie wyjaśnione w uzasadnieniu do cytowanej uchwały SN z 1987 r. oraz w aprobujących ją glosach: T. Gardockiej i A. Wąska .

Warto może krótko tylko przypomnieć (a na co zwraca uwagę A. Wąsek), że przypisanie w części dyspozytywnej wyroku skazującego (dawniej sentencji, do którego to określenia należy zd. m. powrócić w przyszłym kpk) popełnienia czynu...