Kocel-Krekora Zofia, Glosa do wyroku SN z dnia 10 listopada 2010 r., IV KK 324/10

Teza Sądu Najwyższego zasługuje w pełni na aprobatę, jednak problem wymaga szerszego uargumentowania. Rozważania w tym zakresie wypada rozpocząć od wykazania nieprawidłowej terminologii, której używa Sąd Najwyższy w uzasadnieniu, ferując prawidłowe tezy. Sąd Najwyższy stwierdził, że (...) z wyrokowanego opisu czynu nie wynika, aby Sąd I instancji ustalił, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim kierunkowym (...)” i dalej „(...) że zamiarem oskarżonego było złośliwe dokuczenie pokrzywdzonej (...)”. Postępowanie w sprawach o wykroczenia nie zna pojęcia oskarżony, właściwego dla postępowania karnego. W prawie wykroczeń sprawca czynu jest określany pojęciem „obwiniony”. W art. 20 § 1 k.p.w. ustawodawca sprecyzował, że obwinionym jest osoba, przeciwko której wniesiono wniosek o ukaranie w sprawie o wykroczenie. W tym kontekście konsekwentnie konstruowane są pozostałe przepisy k.p.w. I tak dla przykładu, art. 35 § 2k.p.w. „Wyrok zaoczny doręcza się z urzędu obwinionemu i jego obrońcy”,...