Rejman Genowefa, Glosa do wyroku SN z dnia 1 lutego 1989 r., V KRN 300/88

Stan faktyczny, który dał podstawę do skazania lekarza na 1 roku kary pozbawienia wolności, 100.000 zł grzywny, utratę prawa wykonywania zawodu na okres lat trzech i podanie wyroku do publicznej wiadomości, w skrócie przedstawiał się następująco:

Lekarz bez osobistego kontaktu z pacjentem stwierdził jego stan zdrowia za nie nadający się do wykonywania pracy przez pięć dni, w związku z czym przyjął 1000 zł. Ocena stanu faktycznego była różna. Począwszy od umorzenia postępowania karnego na podstawie art. 26 kk przez sąd I instancji, aż do zakwalifikowania czynu, przez sąd II instancji, z art. 239 § 3 w kumulatywnym zbiegu z art. 266 kk.

Utrata prawa wykonywania zawodu została zakwestionowana w rewizji nadzwyczajnej wniesionej przez Prokuratora Generalnego, który twierdził, że lekarz nie nadużył zawodu przy popełnieniu przestępstwa oraz że pozostawienie mu tych praw nie stanowi groźby dla interesu publicznego.

Sąd Najwyższy nie podzielił tego poglądu, utrzymując wyrok w mocy, zmniejszył...