Buchała Kazimierz, Glosa do wyroku s.apel. z dnia 5 czerwca 1997 r., II AKa 50/97

I. Teza powyższego wyroku, sformułowana w związku z realizacją znamion przestępstwa określonego w art. 227 § 3 kk, zasługuje na poparcie.

Przygotowanie przestępstwa określone w art. 14 § 1 kk stanowi postać stadialną popełnienia przestępstwa, stąd też jego definicja ma charakter ogólniejszy niż zawarta w art. 227 § 3 kk. Nie pokrywa się z definicją zawartą w art. 265 § 3 czy z określeniem zawartym w art. 132. Stąd też definiowanie przygotowania musi brać pod uwagę charakter przestępstwa, do którego odnosimy przygotowanie, innymi słowy cel przygotowania musi być relacjonowany do znamion typu czynu zabronionego. Sformułowanie ustawy wyklucza, aby sprawca działał z zamiarem ewentualnym. Jako postać stadialne przygotowanie musi być zawsze przygotowaniem konkretnego czynu zabronionego, a nie w ogóle przygotowanie „jakiegoś" przestępstwa . Jako forma stadialna przygotowanie czerpie swój sens z realizacji znamion typu czynu, do którego się przygotowywano, stanowi więc formę abstrakcyjnego...