Wójcikiewicz Józef, Glosa do wyroku s.apel. z dnia 3 lutego 2011 r., II AKa 266/10

Glosowany wyrok zasługuje na uwagę, albowiem, jak mało który, odzwierciedla dylematy sędziów związane z oceną dowodów naukowych, zwłaszcza tych, opartych na metodzie in statu nascendi.

Teza wyroku skłania do postawienia kilku pytań. Po pierwsze, czy jest możliwe, w polskim procesie karnym, skazanie oskarżonego na podstawie „osamotnionego” dowodu, szczególnie gdy jest nim wynik ekspertyzy osmologicznej? Po wtóre, co oznacza, zwłaszcza w przedmiotowej sprawie, „dowód pełnowartościowy”? Po trzecie wreszcie, czy teza wyroku nie jest wewnętrznie sprzeczna?

Oczywiście nie ma sprawy karnej, w której byłby tylko jeden dowód; wówczas akta, ku niewątpliwej radości sędziów, liczyłyby kilkanaście stron zamiast nawet kilkudziesięciu czy kilkuset tomów, ale są sprawy, gdzie de facto jeden dowód decyduje o skazaniu bądź uniewinnieniu. Już J. Bentham analizował dopuszczalność skazania na podstawie jednego dowodu: „Odnośnie do zaistnienia głównego faktu dość jest jednego dowodu bezpośredniego, aby uznać...