Wąsek Andrzej, Glosa do wyroku s.apel. z dnia 20 maja 1995 r., II AKr 82/95

Niezwykle rzadko zdarza się, że problematyka stanu wyższej konieczności w prawie karnym rozważana jest w orzecznictwie Sądu Najwyższego lub Sądów Apelacyjnych, a także sądów niższej instancji. Może to dziwić, bowiem gdy dobrze spojrzeć, nie tak znowu mało czynów zabronionych pod groźbą kary, popełnionych jest w s.w.k. lub przy przekroczeniu jego granic albo popełnionych jest w sytuacji zbliżonej do stanu wyższej konieczności.

W interesie obrony oskarżonego jest skorzystanie przez organ procesowy z instytucji określonej w art. 23 k.k. Jak się zdaje aktywności procesowej obrońcy oskarżonego należy w tej sprawie zawdzięczać to, że jego klient uznany został za niewinnego na podstawie art. 23 § 1 k.k. przez Sąd Wojewódzki. Stanowiska tego nie podzielił jednak rozpatrujący tę sprawę w II instancji Sąd Apelacyjny.

Warto przyjrzeć się bliżej obu tym orzeczeniom. Jacek P. oskarżony został o to, że: