Cieślak Wojciech, Glosa do wyroku s.apel. z dnia 16 czerwca 1999 r., AKa 89/99

Analiza powyższej tezy wymaga naszkicowania stanu faktycznego, na gruncie którego orzeczenie to zostało wydane. Otóż, Sąd Apelacyjny rozpoznawał apelację od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Lublinie z dnia 21 grudnia 1998 r., zgodnie z którym sprawcy A. S., R. T., R. Ch., A. P. i T. S. zostali uznani za winnych czterech rozbojów, dokonanych w lipcu i sierpniu 1997 r. na terenie ówczesnego województwa bielskopodlaskiego. Sposób działania sprawców w każdym wypadku był podobny: blokowali oni drogę publiczną, zmuszając do zatrzymania się osoby podróżujące samochodami osobowymi, a następnie, grożąc pokrzywdzonym zniszczeniem pojazdu, zabierali w celu przywłaszczenia pieniądze. Czyny te zostały zakwalifikowane przez sąd pierwszej instancji jako rozboje. Apelacje zarówno prokuratora, jak i obrońcy jednego z oskarżonych dotyczyły wymiaru kary.

Sąd Apelacyjny uznając, "że z mocy art. 434 § 2 k.p.k. i 440k.p.k. zgodnie z zasadą prawdy materialnej i trafnego orzekania sąd odwoławczy ma prawo i...