Łętowska Ewa, Glosa do wyroku NSA z dnia 14 sierpnia 2002 r., II SA/Gd 4182/01

1. Orzeczenie dotyczy sytuacji, gdy decyzją ostateczną (pierwszoinstancyjną, bo strona jej nie zaskarżyła) ustalono wysokość zasiłku dla bezrobotnych. Uczyniono to w sposób satysfakcjonujący dla adresata (który dlatego nie miał powodu jej zaskarżać) i prawidłowo z punktu widzenia prawa. Natomiast ów zasiłek wypłacano przez pewien czas w zaniżonej kwocie. Organ administracji - jak to ustalił NSA - „nieświadomy bezprawności swego zachowania" „wychodził z założenia, iż o poziomie zasiłku nie rozstrzyga decyzja o jego przyznaniu, lecz ustalenia faktyczne, jakich dokonuje się przy czynności wypłaty". Owe ustalenia wskazywały zaś na (będące skądinąd wynikiem niedbalstwa administracji) braki w dokumentacji zatrudnienia skarżącego, które to braki przesądzały o niższym stażu pracy niż upoważniający do pełnego zasiłku. Płacono zatem tyle, ile wynikało z tego niższego stażu, a nie tyle, na ile opiewała decyzja. Skarżący usiłował bezskutecznie dochodzić wypłaty zasiłku w pełnej wysokości na drodze...